3 Mayıs 2009

Futbol, alkış ve yalnızlık

Bir ev arkadaşım var benim. Kendisi benden epeey büyük, kocaman adam olmuş maşallah, tütütü, nazar değmesin. 40 yaşında falan herhalde. Neyse, fanatik bir Fenerbahçeli. Bu gece de Beşiktaş - Fenerbahçe maçı vardı malum. Hasan abi kendi odasında kurmuş düzenini, Digiturk falan, izliyor maçı. Ben kendi odamda takılırken içeriden alkış sesleri duyuyorum. Bağırma yok bugün (normalde bağırırdı). Sanırım Fenerbahçe'nin şampiyonluk iddiası kalmadığından bağırmıyor; ama ne zaman içeriden bir alkış sesi duysam anlıyorum ki Fenerbahçe gol atmış. Öyle bir iki alkış değil ha, 30 saniye falan sürüyor bu alkışlar. Maç sırasında iki kez alkış alarmı aldım, tamam dedim Fenerbahçe iki gol atmış. Biraz önce de son alkışları aldım, saate baktım, dedim herhalde maç bitti, onu alkışlıyor. Hakikaten onu alkışlıyormuş.

Sorarım size, bir odada yalnız başına maç izlerken golü ve maçın güzel bir skorla bitmesini bilinçli olarak uzun uzun alkışlamak nasıl bir davranıştır yahu? Bilemedim ben. Bağırsan daha mantıklı lan, valla bak, heyecan olur bağırırsın bilmemne. Hadi bağırırken alkışlamayı da anlarım, eller boş durmasın; ama sadece alkışlamak? Bana göre değil. Sorry, bye.

2 yorum:

Böcek dedi ki...

biz türk milleti abartının her halini severiz ya:p

Burçe dedi ki...

çok naif bir ev arkadaşın varmış. acaba ben de bi 20 sene sonra böyle sadece alkışlayarak filan mı geçiştireceğim fenerbahçemizin gollerini diye düşündüm ehuehue

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...