21 Ekim 2007

Oyun: Semaver ve Kumpanya


Semaver Kumpanya gerçekten iyi niyetli ve samimi insanların biraraya gelip kurduğu bir tiyatro topluluğu. En azından Ekşi Sözlük'te hakkında yazılanlara bakınca, ya da topluluğun internet sayfalarını şöyle bir kolaçan edince insan bunu düşünüyor. Ki Türkiye'de tiyatro yapmak kolay iş değil, bu insanlar bir şeyler yapmaya çalışıyor. En üstte de Işıl Kasapoğlu ismi duruyor.

Daha önce Semaver Kumpanya hakkında, adını duymuş olmamın dışında herhangi bir bilgim yoktu. Herhangi bir oyunlarını da izlememiştim. 19-20 Ekim tarihlerinde İzmir Sanat'ta Semaver ve Kumpanya isimli yeni oyunlarını sergileyeceklerini duyunca Ayça'yla beraber "Kak gidelim!" dedik ve gittik.


Söz konusu olan, "tiyatro" olduğu için ve Türkiye Cumhuriyeti sınırları dahilinde pek az kimse tiyatroya meraklı/hevesli olduğu için herhangi bir topluluk veya oyun hakkında kötü bir şeyler söylemek neredeyse yasak. "Beğenmedim, kötüydü." falan derseniz ne snobluğunuz kalıyor, ne de bir taraflarınızın, vücudunuzun diğer bölgelerine göre daha kalkık olduğu hakkında spekülasyonlar sona eriyor. Ayrıca topluluğun Semaver ve Kumpanya dışındaki herhangi bir oyununu izlememiş olduğum için topluluk hakkında bir genelleme yapmam da mümkün değil. Yalnız bu oyun gerçekten kötü, gerçekten sıkıcı.

Ekşi Sözlük'te bu oyunu da çok beğenmişler. Hakikaten de oyun sırasında pek çok izleyici pek çok noktada kahkahadan geberdi, alkışlar koptu vs. Benim zihmin ve bedenim ise bir iki yerde gülümsemek dışında en ufak bir tepki gösteremedi ne yazık ki. Gerçi, tiyatro sanatı hakkında öyle derin bilgilere sahip bir kişi değilim; ama örneğin bir komediye gidiyorsam eğlenmek, gülmek isterim, güzel espriler beklerim falan. Kalkıp da sahne tasarımı, ışıklandırma ve benzeri konularda atıp tutamam doğal olarak. Oyunda neler vardı? Bir önceki asırdan kalma sıradan espriler, bir iki küfürlü söz (insanlar gösteri sanatlarında küfür duyunca gülmeden duramıyor ne de olsa; ha kötü bir şey değil, ben de gülüyorum yahu)... Peki yaratıcılık? I-ıh. Aslında bilemiyorum, belki de biz oyunu kavrayacak kabiliyete sahip değildik. 50 milyon Elvis hayranı yanılıyor olamaz.

Bu bir komediymiş ve topluluğun kendi tabiriyle "şamatası bol bir 'oyun içinde oyun'..." imiş. Oyun içinde oyun kısmı tamam da, şamatası bol kısmına itiraz ediyorum hakim bey. Hoş sahneler elbette vardı da, birkaç güzel sahne oyunu güzel yapmaya yetmiyor tabii.


Oyun akşam 9'a doğru başladı. Saat 10 olmuş ve ilk perde henüz bitmemişti; ama ben sıkıntıdan patlamak üzereydim. Ayça'yla göz göze geldik. İkimiz de oyundan çıkmanın şahane bir şey olacağını düşünüyorduk. İlk perdenin ne zaman biteceğini bilmediğimiz için ve "Ya tek perde oynuyorlarsa?" telaşı içerisinde apar topar salondan çıktık. Salondan çıkarken ikimizin de çeşitli sakarlıklarla oraya buraya çarpmış oluşumuz konu dışı.

Oyun gerçekten başarısız, gerçekten sıkıcı. Hani aynı yargıyı üç paragraf arayla tekrar etmiş oldum; ama ne yapayım, elimde değil. Ha şimdi derseniz ki, "Bir oyunun tamamını izlemeden oyun hakkında nasıl hemen böyle bir yargıya varıyorsun?", ben de "Varıyorum." derim, başka bir şey demem. Genelde bir filmden, bir oyundan, bir konserden ne kadar sıkılırsam sıkılayım "Bir sonunu göreyim yahu, bir tamamlayayım şunu." düşüncesiyle o gösteriyi elimden geldiğince izlemeye devam eden bir kişiyimdir üstünüze afiyet. Ancak olmayınca da olmuyor be, çok kasmaya gerek yok. Duramadık, sonunu getirmeye gücümüz yetmedi.

Şimdi bu yazının yazılış amacı nedir, kıssadan hisse vermektir (bundan sonra Çöpkuşağı'nda her kıssamın sonunda bir hisse vereceğim; korkmayın, yalan): Bir işi yapılırken duyulan aşk, gösterilen fedakârlık, azim, sebat ve benzeri özellikler ortaya çıkan şeyin güzel olmasını garantilemiyor. İyi niyet, iyi niyet de; nereye kadar yahu?

İstiyorsanız gidin, izleyin. Sıkılırsanız sorumluluk kabul etmem.

Semaver Kumpanya resmi sayfası
Semaver Kumpanya hakkında ekşi sözlük'te yazılanlar
Semaver ve Kumpanya oyunu hakkında ekşi sözlük'te yazılanlar

18 Ekim 2007

Grup/Müzisyen: Masha Qrella

Sen kimin maşasısın?

Bazı sözcük oyunları var ki, insan rezil olduğunu bildiği halde söylemeden/yazmadan duramıyor. Bu yazının başlığı da onlardan biri olarak kabul edilsin. Berbat olduğunun farkındayım. Meseleyi daha fazla deşmeden devam edesim var. Mæseçusets.

Masha Qrella, işini çabuk halletsin diye fotoğrafçıya içinden küfrederken 

Masha Qrella, Alman kökenli Morr Music tayfasından bir ablamız ("tayfa" metaforu da sıktı artık, neyse). Morr Music; The NotwistMs. John SodaTied & Tickled TrioThe Go FindCouchLali PunaMúm gibi, genelde Indie Electronic/Indietronica ağırlıklı isimlerin albümlerini yayımlayan hoş bir şirket.

Masha Qrella müzik yapmaya yine Morr Music çatısı altındaki enstrümantal bir Indie Electronic grubu olan Contriva'da başlamış. 2004'ten itibaren de solo albümler yayımlıyor. Sanırım 2005 sonu/2006 başı gibi, Masha Qrella'nın ilk albümü Luck'a epey sardırmıştım. Albüm ve özellikle albümün açılışını yapan ilk üç şarkı pek güzeldi. Karşımda elektronik ve akustik müziğin dengeli bir karışımı olan iyi pop şarkıları duruyordu.


Masha abla 2004 tarihli bu ilkalbümün ardından 2005 yılında Unsolved Remained'i yayımladı. Kanımca bu albüm, ilki kadar başarılı değildi. Elektronik, akustiğin bir adım önüne geçmiş ve müzik bir miktar bulanıklaşmıştı. Gerçi bu albümü çok da kendimi vererek dinlediğimi söyleyemeyeceğim.

Masha Qrella yaklaşık bir yıl kadar önce bir 45'lik de yayımlamış; benim yeni haberim oldu. Don't Stop the Dance ve Saturday'den oluşan bu 45'liğin A yüzü 1985 tarihli Boys and Girls albümünden bir Bryan Ferry cover'ı. Kavırın, şarkının orijinalinden daha iyi olduğunu söyleyebilirim utanmadan. Trompet de yakışmış şarkıya.

Don't Stop the Dance'in orijinali ve Masha Qrella kavırının yanında Masha Qrella'nın en beğendiğim şarkılarından olan I Want You to Know'u da şuracığa MP3 olarak ekliyorum. Bazı şarkılar Kadıköy Arka Oda'da DJ'lik yaptığım günleri anımsatıyor bana, bu şarkı da onlardan biri sanırım.

Ayrıca buradan Masha'ya da seslenmek istiyorum: "Sana bayılmıyorum; ama vasatın üzerinde bir müzik yapıyorsun. Don't give upkeep up the good work!"

(Bu yazıyı biraz "öylesine" yazmış oldum; ama ne yapalım, idare edin).

Encoy.

Masha Qrella - I Want You to Know:


Masha Qrella - Don't Stop the Dance:


Bryan Ferry - Don't Stop the Dance:

14 Ekim 2007

Şarkı: The Crystals - He Hit Me (It Felt Like a Kiss) (1962)

Vurulur mu ama?

Grizzly Bear üyeleri boş bardaklarla poz verirken; çünkü fakirler

He Hit Me (It Felt Like a Kiss) 1962'de Brill Building'in meşhur şarkı yazarları Gerry Goffin ve Carole King tarafından yazılmış. "Brill Building nedir?", "Brill Building Pop kime denir?" isimli soruların yanıtları için şu gönderiye yönlendireyim sizi; hah tamamsa devam edebiliriz.

Gerry Goffin ve Carole King evli iki insan. Evli iki insan derken birbirleriyle evli tabii. İnsan önce bir düşünüyor; "Lan bu GerryCarole'u dövüyordu habire; ama Carole da manyağın tekiydi, aralarında sado-mazo mevzular vardı, bu şarkı öyle mi ortaya çıktı?" diye. Değilmiş. Dönemin ünlü şarkıcılarından Little Eva'yı sevgilisi "düzenli olarak" dövüyormuş. Bunu fark eden Goffin ve King, "Ne oluyor arkadaşım?" demişler Eva'ya. Eva tüm içtenliğiyle, sevgilisinin bu davranışının ona olan sevgisinden kaynaklandığını söyleyip, durumu sembolize etmek amacıyla bu sözcüğü söyleyivermiş ("Bana vurdu, ama öpücük gibin geldi"). "Madem şarkıyazarıyız, neden bunu malzeme etmeyelim ki." diye düşünen Goffin ve King de bu şarkıyı yazmış.

The Crystals üyeleri rüküşlükten ölmek üzereyken

"Ses duvarı" olgusunun mucidi, dönemin "efsa... nevi!" prodüktörlerinden (ki henüz 1962'de efsanevi konumuna ulaşmamıştı kendisi; ama olsun, şu an efsanevi bir ağabey) Phil Spector şarkıyı beğenmiş ve The Crystals'a kaydettirmek istemiş. The Crystals üyeleri şarkıdan adeta tiksinmiş. "İstemiyoruz Phil abi, yapma gözünü seveyim." deseler de nafileymiş, şarkı kaydedilmiş. Bu da yetmezmiş gibi bir de 45'lik olarak yayımlanmış.

İnsanlar şarkıya uyuz olmuş, radyo istasyonları çalmayı reddetmiş vesaire. Ki hâlâ, 60'lı yıllara yönelik yayın yapan radyolarda bile kendine çok az yer bulabilen bir şarkı.

Grizzly Bear üyeleri ufacık bir ekmek dilimini paylaşmaya çalışırken; hala fakirler

Kısa bir süre önce Grizzly BearKEXP için yaptığı bir kayıt seansında bu şarkıyı kavırladı. Ki kendileri orada ve burada verdikleri konserlerde de bu şarkıyı seslendiriyormuş. Misal, 2007'nin başında UCLA'de verdikleri bir konserin kaydı:


Şarkının orijinali ve Grizzly Bear'in KEXP için yaptığı kayıt da aşağıda. Grizzly Bear versiyonunda şarkıyı bir erkeğin söylemesi de ilginç olmuş tabii.

Üstüne üstlük aşağıya bir şarkı daha ekledim. The Crystals versiyonunu rehber alacak olursak şarkının 28. saniyesinde "He couldn't stand..."le başlayıp 38. saniyesinde "...someone knew" şeklinde biten bölüm The Beatles'ın 1965'te yaptığı It's Only Love'ın nakaratına çok benziyor be. Şimdi buradan yola çıkıp "John LennonLittle Eva'yı haklı bulmuş, sevgilisi onu aşkından dövüyor diye düşünmüş, bu melodiyi de buraya gömerek bir mesaj vermek istemiş." demeyeceğim; saçmalamayın.

The Crystals - He Hit Me (It Felt Like a Kiss):


Grizzly Beat - He Hit Me (It Felt Like a Kiss):


The Beatles - It's Only Love:


Eklerim: Bu şarkıyı çok beğenip kaydedilmesi için elinden geleni yapan Phil Spector'ın, cinayetten yargılandığı dava da halen sürüyor. Ah şu magazin ruhu...

Müzik Türü: Brill Building Pop

Kalkan Binası Popu


Tin Pan Alley hepimizin malûmu: New York'ta ufak bir bölge kendisi. En önemli özelliği 1800'lerin sonlarından 1900'lerin ortalarına kadar popüler Amerikan müziğinin neredeyse merkez noktası konumunda oluşu. Bu bölge üzerinde pek çok müzik yayıncısı var; bunlar şarkılar yazıyorlar, ediyorlar, dönemin popüler isimlerine veriyorlar vesaire.

Tin Pan Alley'nin müzik alanındaki yerini 1950'lerden sonra Brill Building alıyor. Brill Building, New York'un Broadway Caddesi üzerinde 1930'larda inşa edilen bir bina. Adını, bu bina yapılmadan önce orada bulunan "Brill Kardeşler"in mağazasından almış. İşte Brill Building, dönemin bir sürü müzik yapımcısı için konak işlevi görüyor. 1950'ler ve 60'ların meşhur "ikili şarkı yazarları" hep burada: Burt Bacharach/Hal David, Jerry Leiber/Mike Stoller, Gerry Goffin/Carole King, Tommy Boyce/Bobby Hart ve daha niceleri.

Bu binadan çıkma müziklere "Brill Building Pop" adını veriyor gâvur. Sonradan, bu binada üretilmemiş olsa bile, bu binada üretilen müziklere benzer özellikler gösteren şarkılara da Brill Building Pop etiketi vuruluveriyor. Bu sound'un özelliği ise dönemin rock'n'roll ve r&b müziğine göre hem sözlerin hem de müziğin daha sofistike oluşu. müzikteki sofistikasyonu (ehaha) sağlayan şey nedir derseniz; şarkıların orkestrasyon içermesi, standart popüler müziğe göre daha fazla enstrüman barındırması, düzenlemelerin daha planlı bir şekilde yapılması falan diyebiliriz. Bu müzik, günümüzde yapılan müzikleri de ciddi biçimde etkilemeye devam ediyor. Burt Bacharach olmasaydı çember pop olur muydu, çember pop olmasaydı Rufus Wainwright olur muydu, Tindersticks olur muydu, Belle & Sebastian olur muydu, The Decemberists olur muydu; olmazdı arkadaşım.

Velhasıl, seviyoruz bu müzik türünü.

12 Ekim 2007

Imagine Peace Tower

Yoko Ono, 9 Ekim 2007'de Sean Lennon, Ringo Starr ve Olivia Harrison'ın da katılımıyla Imagine Peace Tower'ı açmış.


Işıktan bir ev yapmak Yoko Ono'nun eski fikirlerinden biriymiş. 1967'de John Lennon onu ilk kez evine davet ettiğinde, Yoko'nun elindeki listedeki şu maddeyi görmüş: "Işık Evi: Günışığı değişimlerine uygun bir şekilde ışık veren, prizmaların yansıttığı ışıktan oluşan bir ev." Sonrasında Yoko'ya, "Bunu gerçekten inşa edebilir misin?" diye sormuş. Yoko'nun bu projesi sadece kavramsal bir düşünceden ibaretmiş tabii; böyle bir binanın nasıl inşa edilebileceğini bilmiyormuş.


Yoko Ono, 40 yıl sonra bu fikrini, biraz farklı bir şekilde olsa da, hayata geçirmeyi başardı. John Lennon'un 67. doğumgününde ışıktan kulesini açtı. 1981'den beri insanların dileklerini topladığı dilek ağaçlarındaki bütün mesajları da bu ışıktan binanın içine yerleştirdi.

Yoko'nun Imagine Peace Tower'la ilgili verdiği bilgiler bu videoda:



Imagine Peace Tower'ın açılış töreni de şu:



Daha çok bilgi için http://www.imaginepeace.com'u ziyaret edin.

9 Ekim 2007

Grup/Müzisyen: Elekibass

Yelov Melov

Kendilerini çirkin bulan Elekibass üyeleri, suratlarının fotoğrafta net görünmesini istemezken

Elekibass Japonyalı bir Indie grup. Yaptıkları müziği, psychedelic "dokunuş"lar (hell yeah!) içeren 60'lı yıllar popu olarak niteleyebilirim rahatlıkla. Müziklerinde gitar, bas, davul, klavyeli çalgılar mevzuunun yanında üflemeli çalgılara da yer veriyorlar. Neşeli, güneşli, laylaylom bir pop müzik icra ediyorlar. Kimi şarkılarını İngilizce, kimisini Japonca, bazılarını da karman çorman bir şekilde söylüyorlar.

Birkaç gün önce 2003 tarihli California albümlerine ait Mellow Yellow isimli şarkıyla tanıdım Elekibass'ı. Hayır, Donovan'ın "aynı adlı" şarkısını kavırlamamış gençler; ama saygı duruşunu da ihmal etmemişler. Şarkı Donovan'ın Mellow Yellow'u nasıl başlıyorsa aynen öyle başlıyor, sonrasında Sean Lennon'un vokali giriyor. Sonrasında Sean Lennon'un vokali girmiyor aslında; ama bu kadar mı benzer yahu. Bu şarkıyı bana birisi gelip "Sean yeni şarkı yapmış, dinlesene." diyerek dinletse inanırdım, o derece. Sean'un anasının (ki kendisi Yoko Ono oluyor bildiğiniz üzere) Japon olmasından mütevellit bütün Japon erkeklerinin ya da Japon kökenli erkeklerin sesi aynı mı diye düşünüverdim tabii. Yanılmışım. Sadece Mellow Yellow'a özgü bir ses tonuymuş o. Grubun diğer şarkılarında aynı ses tonuna rastlamıyoruz. Şarkı melodik, güzel, hoş... Bu şarkıyı bana birisi gelip "60'lardan bir şarkı abi, dinlesene." diyerek dinletse inanırdım, o derece. Yalnız elektrik gitarlarının tonlarını biraz daha terbiye edebilirlermiş sanki.


myspace'lerinde favori müzisyenlerinin The BeatlesThe KinksNRBQOs MutantesKevin AyersOf MontrealThe Small FacesThe Who vs. olduğunu belirtmişler. Vokalist Youichi Sakamoto eklemiş: "The Beatles Brezilyalı grupları Portekizce rock'n'roll yapmaya özendirdi. Biz de bu tarz bir etkilenimle Japonca ve İngilizce rock'n'roll yapıyoruz. Kendimizi en basit şekilde böyle tanımlayabiliriz." Sevgili Youichi konserlerde de "Ray Davies olmak istiyorum!" diye bağırıyormuş, bu da nasıl müzik üretmek istediklerine dair başka bir ipucu olabilir. Ben yine de kendisine "Bugün Ray Davies'ler kolay yetişmiyor, Youichi'ciğim." demek istiyorum.

Elekibass, grubun vokalistinin sahibi olduğu Waikiki Record'dan yayımlıyor işlerini. Waikiki Record aynı çizgide başka şeyler de yayımlıyor bir yandan. İngilizceleri oldukça kötü. Siteleri de Japonca zaten.

Japonya, ABD ve Birleşik Krallık sınırları dahilinde Of MontrealCasper & the Cookies gibi grupların konserlerinde ön grup olarak sahne almışlar. Belki defalarca dinlenecek bir grup değiller; ama özellikle canlı performanslarının eğlenceli olabileceğini düşünüyorum. Bir yandan Türkiye'ye geleceklerini de sanmıyorum tabii.

YouTube marifetiyle Elekibass'ın birkaç videosu ve onlarca canlı performasına ulaşmak mümkün. Onlardan biri olan Summer Soda'yı da hemen gömüyorum buraya. Doo Wop akışı üzerinde ilerleyen eğlenceli bir şarkı. Videosu da "ormanda eğleniyoruz dostlar" temalı:


Grubun myspace'inde bir de Almanack diye bir video var. Muhtemelen The Kinks'in Autumn Almanac'ından esinlenerek üretilmiş bir yapıt. Dilerseniz ona da bir göz atarsınız.

MP3: Elekibass - Mellow Yellow

6 Ekim 2007

Şarkı: The Arcade Fire - Neon Bible (2007)

İdare Lambası

Win Butler "lüzumsuzsa söndür" komutunu harfiyen yerine getirirken

The Arcade Fire Neon Bible için interaktif bir video(?) hazırlamış. Gayet şık olmuş. Çekinmeyin, Win Butler'ın eline, koluna, suratına falan tıklayın; tıklayın, tıklayın.

Şurdan: Video

5 Ekim 2007

Albüm: PJ Harvey - White Chalk

[Island; 2007]

(PJ Harvey şizofreniyle mücadele ederken)

PJ Harvey'i takdir eder, kendisine saygı duyarım; ama hiçbir zaman büyük bir hayranı olmamışımdır. Şu ana kadar yaptığı albümlerde öyle ya da böyle belli bir çizgiyi tutturmuş gidiyordu. Hayır, birbirine çok benzer albümler yapmıyordu; fakat yine de her albümde o aşinalığı hissettiriyordu. 2007 Eylül ayının sonunda yayımladığı yeni albümü White Chalk ise bildiğimiz PJ Harvey'den oldukça farklı.

PJ Harvey'den duymaya alışkın olduğumuz o yakıcı gitarlar, kızgın vokaller, yırtıcı davullar; hepsi uçup gitmiş. Şu an en çok merak ettiğim şey PJ Harvey hayranlarının bu albümü nasıl karşılayacağı.

Albümün açılışında piyanoya vuran parmakların ve peşine eklenen davulların ardından PJ Harvey'in sesini duyuyoruz. PJ Harvey'den duymaya alışık olmadığımız, eskilerden Sibylle Baier ve Vashti Bunyan'ı anımsatan bir vokal tarzı. Hatta sesinin çok yükseklere çıktığı yerlerde Joanna Newsom'ı bile akla düşürebiliyor. Evet, bu albümde PJ Harvey folk yapmış, İngilizlere yaraşır bir folk; ama Gothic Folk mu desem, ne desem bilemedim.


Şarkıların melodik yapıları "hüzünlü" olarak nitelenebilir. Yalnız bu hüzün daha çok ağıtsı, bir miktar epik, ziyadesiyle ürpertici bir hüzün. Hani sevgilinizden ayrıldıktan sonra içki masasına oturup "hüzün yapalım baba" şeklinde meze edebileceğiniz bir şey değil. Alacakaranlık bir hava, ortaçağdan kalma görkemli gotik binalar, geniş yapraklı ve kocaman ağaçlar (Karadeniz Bölgemizde görülür), muhtemelen sonbahar.

Bu albümde elektrik gitarını bir köşeye fırlatmış PJ, hatta akustik gitar bile çok az kullanılmış. Piyanoların sürüklediği, "sahte" üflemeliler ve kemanların atmosfer kattığı, zaman zaman arpın girdiği, davulların ritim aracı olarak değil de orkestranın bir parçası olarak az ve öz kullanıldığı bir albüm White ChalkBaroque Pop ve Chamber Pop'un karanlık yüzünü gösteren bir albüm. PJ Harvey'in şu ana kadar yayımladıkları arasında en çok beğendiğim albüm.

PJ Harvey - The Devil:


PJ Harvey - Grow Grow Grow:


PJ Harvey - Broken Harp:


PJ Harvey - The Mountain:



Albüm: The Rumble Strips - Girls and Weather

[Island; 2007]

(The Rumble Strips ekmek parası kazanırken)

Hava güzel, kızlar şahane

The Rumble Strips, İngiltere'nin Devon bölgesinin küçük bir kasabası olan Tavistock'ta "yetişen" çocukluk arkadaşları tarafından kurulmuş. Taşra çocukları diyebilir miyiz? İstersek deriz, kime ne. Tabii her zaman olduğu üzere "Taşı toprağı altındır." diyerek Londra'ya yerleşmiş bu gençler. İlk başta Transgressive Records isimli bağımsız plak şirketinden birkaç 45'lik yayımlayan grup fırsatı değerlendirip hemen büyük bir plak şirketine, Universal/Island Records'a geçmiş. Bu etiketle yayımlanan birkaç 45'lik ve EP'den sonra da ilkalbümleri Girls and Weather'ı 2007 Eylül'ünde yayımlamış.

The Rumble Strips'in müziğinde gitar, bas, davul ve piyanonun yanında trompet ve saksofon da önemli bir yer tutuyor. Öyle aman aman bir müzik yaptıkları söylenemez. 70'ler sonu 80'ler başı Ska Revival'ından, yine aynı dönemin New Wave ve Post-Punk hareketlerinden ve bir miktar da Soul'dan etkilenen grup, Dexy's Midnight Runners'ı anımsatan bir müzik icra ediyor. Yenilerden birine benzetmek, referans vermek gerekiyorsa The Zutons adını hiç utanmadan, çekinmeden yazarım buraya. Çok üstüme gelirseniz bunun yanına bir de Mystery Jets'i ekleyiveririm.


Grubun prodüksiyon anlayışı fazla "temiz" geldi bana. Bu demek olmuyor ki ben "temiz" prodüksiyonlu hiçbir şeyi sevmiyorum. Ne bileyim The Coral da temiz, The Zutons da temiz; ama bunları seviyor, sayıyoruz. The Rumble Strips de "fena değil" kontenjanından yer buluyor kendine.

TimeAlarm ClockGirls and Boys in LoveClouds ve Hate Me (You Do)'nun albümdeki diğer şarkılar arasında daha bir güzel göründüğünü belirterek linklerimi vereyim. Clouds ve Hate Me (You Do)'yu buraya ekliyorum; bunların peşinden özellikle Time'ı ve hem 60'ların Motown gruplarını, hem The Jam'i, hem de Belle and Sebastian'ı anımsatan Girls and Boys in Love'ı da grubun myspace'inden dinlemenizi öneriyorum. Canınız isterse tabii, neşenize göre.

The Rumble Strips - Clouds:


The Rumble Strips - Hate Me (You Do):

Barışı Düşle


Yoko Ono, Imagine Peace adı altında bir kampanya başlatmış. Aynı zamanda John Lennon'un 67. doğumgünü olan 9 Ekim'de İzlanda, Reykjavík'te "Imagine Peace Tower"ı açacakmış. Ayrıntılar burda, orda ve her yerde. Aşağıdaki gif'i tıklayıverin.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...