Henüz reverb denen balçığın ses teknisyenlerini/prodüktörleri ele geçirmediği zamanlar. Tuhaf bir tenor vokal, insanın beynine çakan kupkuru davullar, kıtır kıtır akan funky ritim gitar, kafa bulandırarak yürüyen bas, savaşın vahşetini yaşatan sözler, piyano ve orgun vurguları, şarkının ortalarından sonra değişen gidişat... Bir de riff çalan gitarın tonu biraz daha farklı, daha az "klasik" olsa 10 üzerinden 9 verirdim. Bu haliyle 10 üzerinden 8.
İtalyan progressive rock'un medar-ı iftiharlarından:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder