Şarkı: Big Star - Jesus Christ (1978)

"And the wrong shall fail

And the right prevail"

Denny Laine is in my ears and in my eyes

Biliyorum, "Denny Laine" değil "Penny Lane" olacak ama birkaç saat önce Denny Laine hayatını kaybetmiş. Ben gerçekten de zaman zaman "Penny Lane"i mırıldanırken Denny Laine şeklinde söyler, kendi kendime eğlenirdim (eğlence anlayışım mükemmeldir). Ölüm haberini alır almaz şarkı zihnimde yine bu şekilde dönmeye başladı.

The Beatles - Penny Lane (1967)

Çoğunuz "Denny Laine kim la?" diyecek, biliyorum. Çok da sikimde değil, biliyonuz mu? Biliyorsunuzdur muhtemelen, ben böyle uyuz bir insan olduğum için sizi genelde sikime takmadığımın farkındasınızdır. Neyse, büyüklük yine bende kalsın, size Denny Laine kimdir anlatayım.

Denny Laine, 1944 yılının yağmurlu bir 29 Ekim gününde (ooo 29 Ekim) İngiltere'nin Birmingham... ay neyse, bu kadar ayrıntılı merak ediyorsanız gidip Wikipedia'dan falan okuyun kanka ya, beni uğraştırmayın. Ben ilgili olduğum kısmını anlatayım.

Denny Laine'in sesini muhtemelen ilk kez Wings'in (bilmeyen cahiller varsa söyleyeyim, Paul McCartney'in Beatles'tan sonraki ikinci ve son grubu) "Time to Hide"ında duydum. Her ne kadar Wings şarkılarının tamamına yakını Paul tarafından yazılmış olsa da Denny böyle birkaç şarkı yazınca "Hadi bunu da kaydedek," demiştir Paul. Bu da o şarkılardan biri. Öyle çok mükemmel bir şey değil ama güzel güzel akan tatlı bir şarkı. 

Wings - Time to Hide [Live] (1976)

Sonra, 2000lerin başı olsa gerek, bu Denny Laine kimdir diye bakınca vokalini yaptığı şarkılar arasında en meşhurunun The Moody Blues'un "Go Now"ı olduğunu keşfettim. "Go Now" aslında Bessie Banks'in Ocak 1964'te 45lik olarak yayımladığı bir şarkı. Denny Laine'in de kurucularından olduğu ve gitar çalıp şakıdığı The Moody Blues, şarkıyı hiç vakit kaybetmeden 1964'ün Kasım ayında bir single olarak yayımlıyor ve Birleşik Krallık listelerinde Ocak 1965'te 1 numaraya kadar yükselerek ilk büyük hitini elde ediyor. The Moody Blues, Denny Laine'li kadrosuyla 1965'te The Magnificent Moodies adlı albümü yayımlıyor, 1966'da ise Denny Laine gruptan ayrılıp vokalistliğini ve gitaristliğini üstlendiği Electric String Band adlı bir grup kuruyor. Grup herhangi bir başarı elde edemese de aslında Jeff Lynne'in Electric Light Orchestra'sının sound'unu önceleyen bir sound'a sahip. Bu bağlamda nispeten önemli bir grup sayılabilir, ki grubun diğer gitaristi Trevor Burton, daha sonra Electric Light Orchestra'ya dönüşecek olan The Move'un da gitaristi (sonradan grubun bir üyesiyle kavga edip gruptan ayrılıyor ve ELO'da yer almıyor). Neyse, yine gereksiz ayrıntılara girdim.

The Moody Blues - Go Now (1964)

Bessie Banks - Go Now (1964)

Denny Laine, Electric String Band üyesi olduğu dönemde solo olarak iki 45lik de yayımlıyor ama ikisi de herhangi bir başarı elde edemiyor. Fakat bu şarkılardan biri olan "Say You Don't Mind", eski The Zombies vokalisti Colin Blunstone tarafından 1972'de 45lik olarak yayımlanıp Birleşik Krallık listelerinde ilk 20'ye girmeyi başarıyor. Bu şarkıyı çok severim ve bir Denny Laine bestesi olduğunu epey yakın bir zamanda öğrendim/fark ettim.

Denny Laine - Say You Don't Mind (1967)

Colin Blunstone - Say You Don't Mind [Live - mükemmel performans] (1972)

Denny Laine Electric String Band'i de terk ettikten sonra iki grupta daha çalıyor (Denny böyle sürekli grup değiştirip duruyor, biraz uyumsuz bir adam mı ne?), birinde Cream'in Ginger Baker'ı da var. 1971'de ise Paul ve Linda McCartney'le birlikte Wings'i kuruyor. 1980 yılına kadar da dağılana dek Wings'de çalmaya devam ediyor. O arada 1973'te Ahh...Laine ve 1976'da bir Buddy Holly tribute albümü olan Holly Days'i solo albümler olarak yayımlıyor (aslında Holly Days'i bir Wings albümü saymak mümkün çünkü kadro Denny, Paul ve Linda'dan oluşuyor, prodüktör de Paul). Wings döneminde "Time to Hide" ve "Again and Again and Again" isimli şarkıları tek başına yazıp söylüyor, Band on the Run ve London Town albümlerindeki bazı şarkıları, ayrıca Wings'in Birleşik Krallık'taki en büyük hiti "Mull of Kintyre"ı Paul'la birlikte yazıyor, ve Paul'un yazdığı bazı şarkıların vokalinde yer alıyor (evet, "ve" bağlacından önce virgül kullandım, Urfa'da Oxford olmasa da Oxford bizim ikinci memleketimiz, Türkçenin bazı sözde kurallarını ve TDK'yi takmıyorum kanka).

Wings - Again and Again and Again (1979)

Wings - Mull of Kintyre (1977)

1980'de Wings dağıldıktan sonra solo albümler yayımlamaya başlıyor, Tug of War ve Pipes of Peace albümlerinde de Paul'la çalışıyor. Şimdi ölünün arkasından konuşmak gibi olmasın ama solo kariyerinde yayımladığı albümler pek dişe dokunur işler değil. 1990lardan itibaren epey gereksiz ve hatta kötü cover albümleri, canlı albümler falan da yayımlıyor. Böyle yazınca adamı kötülemiş gibi oldum ama hayır, ben Denny Laine'i severim. Biraz loser'dır, biraz şanssızdır, hep geri planda kalmıştır, falandır filandır ama rakı masasında candır. "Say You Don't Mind"ı yazmış olması bile ona büyük saygı duymaya yeter.

Kendisini "Since you gotta go, oh you'd better go now, go now, go now!" diyerek uğurluyor ve anısını kalbimde yaşatmaya devam edeceğime söz veriyorum. Görüşürüz Denny!

Şarkı: Wire - Outdoor Miner (1978 & 1979)

Wire, 1977'de yayımladığı ilk albümü Pink Flag'le "art punk" janrını tanımlayıp yaratan gruplardan biri (bu bağlamda yanına Television ve Talking Heads eklenebilir), ama ben dinlediğim Wire albümleri arasında en çok 1978 tarihli Chairs Missing'i beğeniyorum. Favori Wire şarkım ise şüphesiz, punk/post-punk'tan ziyade bir power pop şarkısı gibi tınlayan "Outdoor Miner". 

Şarkının ticari potansiyelinin farkına varan EMI, bunu bir 45lik olarak yayımlamaya karar veriyor fakat şarkıyı fazla kısa (1:45) buluyor. Bunun üzerine grup, bir kıta ve nakarat bölümü daha ekleyerek şarkıyı uzatıp üstüne bir de grubun prodüktörü Mike Thorne'un piyano solosunu ekleştiriyor. Böylece ortaya daha da "pop" tınlayan 2 dakika 51 saniyelik bir versiyon ortaya çıkıyor. Ben yine de 1:45'lik orijinal versiyonu daha çok seviyorum.

Ha bu arada 45lik, Birleşik Krallık listelerinde ancak 51. sıraya kadar yükselebiliyor. Aslında 45liğin satışları daha yüksek bir sırayı hak ettiriyor ancak Britanya Pazar Araştırması Bürosu'nun bir iddiası var: EMI, şarkıyı listelerde yukarı doğru ittirip gruba medyada daha fazla yer açmak (özellikle Top of the Pops'a çıkmalarını sağlamak) için personeline 45liği çeşitli müzik dükkanlarından toplu olarak satın aldırdı, diyorlar. Bu nedenle söz konusu hafta içerisindeki hiçbir satış istatistiklere eklenmiyor.

Olsun varsın listelerde hiç yükselmesin, önemli değil. Şarkı bir "gizli klasik" olarak gönüllerdeki yerini alıyor.

Albüm versiyonu

45lik versiyonu

Şarkı: Can Bonomo - Love Me Back (2012)

Gece gece yine Eurovision'a dalmıştım ki aklıma Eurovision'a gönderdiğimiz son müzisyen olan Can Bonomo düştü. Kendisinin Eurovision şarkısını uzun zamandır dinlemiyordum, şimdi dinleyince ne kadar da acayip (iyi anlamda) bir şarkı olduğunun farkına vardım! 

Şarkı bir Harmandalı zeybeği gibi başlıyor. Yaklaşık 14-15 saniyelik bu girişin ardından birdenbire funky bir klezmere geçiş yapıyoruz. 18-19 saniye de öyle takıldıktan sonra ilk kıtayla birlikte güzel bir pop havasına bürünüyor şarkı. Kıtadan hemen nakarata geçilmiyor, araya bir bridge (siz Türkler köprü mü diyor?) giriyor, o ise oyun havası tadında! Nakaratla birlikte yeniden funky klezmere geri dönüyoruz. Yeniden kıtaya geçtikten sonra bu sefer köprüyü atlayıp (pun intended) doğrudan nakarata sıçrıyoruz (sebebi muhtemelen Eurovision'daki 3 dakika sınırı). Nakaratın bu tekrarından sonra ise Can utanmamış araya bir de middle eight sokuşturmuş! (Aslında sekiz değil de yedi ölçüye sahip olduğu için "middle seven" diye bir isim de uydurabiliriz buna). Middle eight kısmındaki ilk iki ölçü yine zeybek teması üzerinde yürüyor, üçüncü ölçüden itibaren ise veriyor gerilimi Bonomo, şarkıyı yükseltiyor yükseltiyor ve yine nakaratı patlatıyor. Nakaratın sonunda da "hayde!"siyle veriyor iyice coşkuyu. Kapanışı da artık iyice disco'ya dönüşmüş funky klezmerimizle yapıyoruz. Bütün bunlar olurken de şarkının sözleri bildiğin sarhoş denizci temasını işleyerek İrlanda'ya(?) selam gönderiyor. Yarışmayı yedinci olarak tamamlayan Türkiye de Eurovision sayfasını bir Sefarad Yahudisiyle şimdilik kapatmış oluyor.

Bir Eurovision şarkısı için epey kompleks bir yapı. Middle eight'li şarkıları ise zaten ayrı severim, son 30-40 yıldır da çok popüler olmuş şarkılarda pek rastlanan bir şey değil. Şimdi meraklandım, bu adamın diğer şarkıları nasıl acaba?