John Lennon'un, daha doğrusu John Lennon ve Yoko Ono'nun son albümü Double Fantasy, 17 Kasım 1980'de yayımlandı. Lennon bu albümü bir "yeniden başlangıç" olarak düşünüyordu. Çünkü müziğe 5 yıllık bir ara vermiş, o sırada bebek bakmış, ekmek pişirmiş, kedisinin pisliğini temizlemiş; kısacası "ev erkeği" olmuştu. Ancak albüm "yeniden başlangıç"tan ziyade "son" olmaya yazgılanmıştı. John Lennon, albüm yayımlandıktan tam 3 hafta sonra en hafif tabiriyle bir "kendini bilmez" tarafından öldürüldü (hatta herhangi bir albümde yer almayan, ancak o dönemde yazdığı "Life Begins at Forty" ["Hayat Kırkında Başlar"] isimli bir şarkısı da vardır Lennon'un).
Double Fantasy yayımlandıktan hemen sonra eleştirmenler tarafından (bence haksız olarak) ağır bir şekilde eleştirildi. Ancak Lennon öldürüldükten sonra bu eleştiriler haliyle birden kesildi. Hatta bir "yılın albümü" Grammy'si kazandı ve daha sonra Rolling Stone tarafından "1980lerin en iyi 29uncu albümü" seçildi. Sanırım başlangıçtaki ağır eleştirilerin en büyük sebebi, albümün yarısının Yoko Ono şarkılarından oluşuyor olmasıydı. Ancak şöyle bir geri dönüp albümü yeniden değerlendirince, Yoko Ono şarkıları da dâhil olmak üzere, albümün son derece başarılı olduğunu teslim etmemek pek mümkün değil. Belki prodüksiyon biraz daha az "parlak", daha "çiğ" olabilirmiş; fakat dönemin müzikal yönelimi göz önüne alınınca, bu anlaşılabilir bir durum hâline geliyor. Hatta albümün prodüktörü Jack Douglas şöyle buyurmuş: "Demoları dinledikten sonraki ilk izlenimim, şarkıları demolardakinden daha iyi hâle getirmekte oldukça sıkıntı yaşayacak olduğumdu; çünkü demolarda inanılmaz bir samimiyet söz konusuydu".
Albümün açılış şarkısı "(Just Like) Starting Over"da hem John ve Yoko çiftine bir gönderme vardır, hem de Lennon müziğe geri döndüğünü ilan eder; kimbilir bundan sonra daha ne şarkılar, ne albümler yapacaktır. Albümde, bu açılış şarkısı da dâhil olmak üzere John Lennon'un artık klasikleşmiş per çok şarkısına rastlamak mümkün: "I'm Losing You", "Watching the Wheels", "Woman", "Dear Yoko", "Beautiful Boy (Darling Boy)"; hatta orada burada en çok alıntılanıp, suyu çıkarılan Lennon sözü de "Beautiful Boy"da yer alır: "Life is what happens to you while you're busy making other plans" ("hayat, sen başka planlar yaparken başına gelenlerdir"). Albümün Yoko Ono "taraf"ı da son derece güçlüdür. Örneğin "I'm Moving On"un o sürükleyen melodisi ve Ono'nun sesinin şarkıya "yaptıkları", "Beautiful Boys"daki hem müzikal hem sözel anlatım, "Every Man Has a Woman Who Loves Him"in "tuhaflığı"... Hatta biraz daha ileri gidilip albümün Ono tarafının daha güçlü olduğu bile söylenebilir (her ne kadar ben buna cesaret edemeyecek olsam da); çünkü Ono'nun şarkıları son derece "güncel" tınlar: avangardın popla buluşup post-punk sosuna bulandırılmış hâli. Lennon ise daha "klasik"tir; fakat bu durum şarkılarının güzelliğine de halel getiriyor değildir hani.
Velhasıl bu albüm de, tıpkı daha öncekiler gibi, Lennon'un kendi hayatıyla ilgili her türlü konuyu bir arkadaşıyla konuşuyormuşçasına büyük bir samimiyetle dile getirdiği, üstelik Ono'nun da aynısını yaptığı, sürükleyici bir "otobiyografi" tadına sahip.
